Jesteśmy szkołą mistrzostwa sportowego, sport jest więc u nas obecny na co dzień i ma ogromne znaczenie w życiu naszych uczniów. Dzięki wystawie „Maraton solidarności. Polski sport dla Ukrainy” młodzież mogła zobaczyć, jakie warunki rozwoju panują dziś w Polsce, a jakie u naszych wschodnich sąsiadów. Nasi uczniowie mogą skupić się na sporcie, podczas gdy ich koledzy z Ukrainy cały czas czują lęk, nie wiedzą, co będzie za chwilę, czy nie spadnie jakaś rakieta. Cały czas starają się trenować, pragną startować w zawodach, ale z powodu wojny przychodzi im to o wiele trudniej. By móc realizować swoje marzenia, muszą pokonać wiele barier, wynikających między innymi z braku sportowej infrastruktury. Poza tym trudno osiągać sukcesy, kiedy człowiek martwi się o życie.

Nasza szkoła aktywnie włączała się w pomoc dla Ukrainy, organizowaliśmy zbiórkę darów dla najbardziej potrzebujących. Mamy w technikum żywienia uczennicę z tego kraju, Oleksandrę. Jej mama jest Ukrainką, tata, Rosjanin, już wcześniej pracował w Polsce i ściągnął tutaj żonę i córkę. Dziewczynka lubi zajęcia z gotowania, klasa jej pomaga, ale czuję w niej bunt. Widać, że bardzo tęskni za domem. Dla nastolatki taka nagła zmiana otoczenia to niezwykle trudna sytuacja. Z rozmowy z jej mamą wiem, że rodzice chcą tu zostać na stałe. A Oleksandra pragnie wrócić na Ukrainę, zostawiła tam dziadków i chłopaka…

Taka wystawa jak ta to cenna, potrzebna inicjatywa. Warto przypominać, że wojna wciąż trwa, a Ukraina nadal potrzebuje wsparcia. Nasi sąsiedzi walczą i giną za wolność. Osoby bardziej majętne wyjechały z kraju i sobie radzą, ale musimy pomóc tym, którzy zostali. Oni nie mieli za co uciec, nie mogli zostawić dorobku życia. Wystawiliśmy wystawę na korytarzu, tak żeby wszyscy mogli się z nią zapoznać. Uczniowie na przerwach zwracają uwagę na zdjęcia, zatrzymują się na chwilę, czytają. Robi to na nich ogromne wrażenie, bo pokazuje wielką determinację ukraińskich sportowców. I nie tylko ich: tego ogromnego ducha walki widać w całym narodzie.